مردم هندوستان هنگام سلام کردن به یکدیگر کف دستان خود را به هم می چسبانند، شست دست را روی استخوان جناغ سینه می گذارند و واژه ناماسته Namaste را بر زبان می آورند. اگر در کلاسهای آموزش یوگا شرکت می کنید، حتماً دیده اید که مربی شما هم هنگام ورود به کلاس یا ادای احترام، سلام را با همین آیین به جای می آورد. آیا تا کنون از خود پرسیده اید که این حرکت چه حکمتی دارد؟
چسباندن کف هر دو دست و قرار دادن آنها در مقابل سینه نمادی از این اعتقاد دیرینه در آیین یوگا است که قلب هر انسان جایگاه بارقه ای از نور الهی است که در چاکرای قلب یا آناهاتا چاکراAnahata Chakra قرار دارد. این حرکت نمادین گواهی دادن به این حقیقت است که روح هر فرد نفخه ای از روح خداوندی و شایسته تعظیم و احترام است.
در زبان سانسکریت ناما Nama به معنی تعظیم، آس As به معنی من و تِهTe به معنی تو است. بنا براین عبارت ناماسته در کل به این معنی است که “من به تو تعظیم می کنم”. برای اجرای ناماسته کف دستها را به هم می چسبانیم و آنها را عمود بر بدن در جلوی جناغ سینه و در برابر چاکرای قلب قرار می دهیم، چشمان خود را می بندیم و سر را به علامت تعظیم به جلو خم می کنیم. در اجرای ناماسته همچنین می توان ابتدا دستان خود را در برابر پیشانی در جلوی چشم سوم یا آجانا چاکراAjana Chakra قرار داد و تعظیم کرد و سپس دستها را تا ناحیه جناغ سینه پایین آورد و یک بار دیگر تعظیم کرد. این نوع سلام کردن معمولاً ویژه افرادی است که مورد احترام خاص قرار دارند مانند استادان بزرگ یوگا.
هر چند اغلب همراه با این وضعیت بدنی واژه ناماسته نیز بر زبان آورده می شود اما مردم هندوستان
می دانند که همین حرکت به تنهایی به معنی ناماسته است و دیگر بیان این واژه را ضروری نمی دانند.
در واقع با قرار دادن دست در برابر قلب به صورت نمادین نازل شدن عشق الهی به قلب خود را طلب می کنیم و با بستن چشم و خم کردن سر ذهن و عقل خود را یاری می کنیم تا در برابر عشق الهی سر تسلیم فرود آورند. هر کس می تواند ناماسته را در برابر خود نیز اجرا کند این در واقع یکی از روشهای مراقبه برای نفوذ در اعماق چاکرای قلب است. اجرای این حرکت در برابر دیگران نیز نوعی روش سریع برای رفتن به حالت مراقبه و مدیتیشن به شمار می رود.
در مورد مربی و شاگرد اجرای ناماسته به دو طرف کمک می کند تا با انرژی خاصی در کنار یکدیگر قرار گیرند و با هم بیرون از دایره ی منیت و خودپرستی ارتباطی سالم بر قرار کنند. اگر این کار را از صمیم قلب و در حال تسلیم کامل ذهن انجام دهیم، زیبایی وحدت روحی در عین کثرت جسمی را تجربه خواهیم کرد.
بهتر است هنر آموزان یوگا این حرکت را در آغاز و پایان هر جلسه تمرین خود انجام دهند. در پایان هر کلاس معمولاً ذهن آرام تر و امواج ایجاد شده در محیط سر شار از صلح و آرامش است. مربی یوگا به علامت قدردانی از شاگردان خود به آنان تعظیم می کند و با این حرکت این پیغام زیبا را انتقال می دهد که :”اگر با قلب خود زندگی کنیم، همه ما یکی هستیم”.
